O BİZİM CYRANO'MUZDU

Bir dal fidan gibi sevda rüzgarlarında eğildiğim bir yaz akşamı, Bulvar'da usulca koluma girmişti. Manolyaların altından geçiyorduk. "Sana bir şarkı okuyayım mı?" demişti. Şarkı mı? Beklemiyordum. "Bir sabah bakacaksın ben yokum / Dünyayı al sana bırakıyorum" diyordu. Çok İstanbullu, çok yürekten bir sesi vardı. Sesinde ancak büyük bir aşkın katabileceği bir yumuşaklık vardı. Koluma girmişti dedim. Hayır. İnsanların koluna girer gibi yapıyor, gönlüne giriyordu. Hüseyin Ağabey'iniz oluyordu. Artık yanında ağlayabilirdiniz. İşte böyle birden en yakınınız oluyordu.

Bırakın bir hayat biçimi olarak İslam'ı önermeyi, Müslüman olmanın serbest bir fikir olarak bile küçümsendiği yıllarda, sam yelleri gibi inançsızlık rüzgarları eserken, gömleğinin bir düğmesini açar gibi rahat ve samimi, "İslam" diyordu, "Üstad Bediüzzaman" diyordu, "Peygamber Efendimiz" diyordu, "Cenab-ı Hak" diyordu.

O bizim Cyrano'muzdu dememi yadırgamayın. Gerçek bir fedakar, gerçek bir centilmen, gerçek bir silahşördü. Her defasında bir sesle, bir sözle sizi kalbinizden vuruyordu.

Elbette İslam eserlerinden, büyüklerimizden O'nun kadar haberdar kimse yoktu ama O, Şekspir'den, Tagore'dan, Cibran'dan, Kafka'dan, Kazancakis'ten ezbere satırlar okuyordu. Dünya edebiyatının ve Batı felsefesinin şaheserlerini önyargısız, hiçbir komplekse kapılmadan almış, bütün güzelliğiyle kendi malı yapmıştı. Güzelse, değerliyse, insana dairse, zaten ezelden O'nundu.

Edmond Rostand'ın ölümsüz eseri Cyrano De Bergerac'ı ilk O'ndan duymuştum. "Esat Sabri tercümesinin eserin orijinalinden bile iyi olduğunu" söylemişti. O'nun bir tül perde gibi odamıza güneşin bütün ışığını alan şeffaf beğenme duygusu bize de hiçbir komplekse kapılmadan Gazali, Yunus Emre, Mevlana, Bediüzzaman okuyabilme, beğenebilme hürriyetini verdi. Müslüman olmanın utanılacak bir tarafı yoktu. O'ndan öğrendik bunu. Çok şey verdi bize fakat önce asalet, zarafet ve cesaret verdi. Cömertlik ve fedakarlık nedir örnek olarak öğretti. Bana Camus okuyorum diye kızmıyordu hatta "bunu da oku" diye bir başka kitabını getirip veriyordu ama kendisi Mithat Cemal'in Mehmed Akif'ini, Sezai Karakoç'u, Ziya Osman Saba'yı, Arif Nihat Asya'yı, Çöle İnen Nur'u, İhya'yı, Füsus'u, Bostan ve Gülistan'ı ezberliyordu. Bize ne lazımsa bulmak ve paylaşmak zorundaydı. Kitap dağlarının arasına gömdüyse hayatını bundandır. Okumayanların yerine de O okuyordu. Eksik yazı varsa yine O tamamlayacaktı. O bir inci avcısıydı. Başkalarının yazmasından kendi yazmış kadar hatta daha çok mesud oluyordu. Tanıdığım en digerkam okur yazardı.

Uzun süre ve uzun uzun yazdı. Çok yazdığını düşünmeyin ama. Okuduklarının yanında yazdıkları deryada damladır.

Bizim sanılan seslerin, yazıların da asıl sahibi O'ydu. O bizim Cyrano'muzdu. Üstelik hepimizden yakışıklı, hepimizden güçlü, hepimizden cerbezeli, hepimizden daha dolu, hepimizden daha hayat doluydu. Hayatını hergün yeniden ve bile isteye sahibine hediye ediyordu. Üstadı kadar dünyasız, tamahsız, müdanasız, evsiz, eşsiz ve çocuksuzdu. Yahut yeryüzündeki bütün çocukların manevi babası O'ydu. Duymakla, okumakla, bilmekle, yazmakla iftihar ettiğimiz ne varsa arkasında hep O vardı.

Balkondaki Roksan gibi ilan-ı aşk bekleyen güzellere serenad yapan yakışıklılar bizmişiz gibi görünüyordu fakat arkamızda hep O'nun gölgesi, nefesi, duası, cefası, fedası, sesi duruyordu. O bizim Cyrano'muzdu.

Bizim yerimize de okudu. Bizim yerimize de yazdı. Bizim yerimize de yoruldu. Bizim yerimize de hayret etti, hayran oldu. Hayatı, Üstadının ve Peygamberinin hayatını, eserini hayranlıkla yad etmekle geçti. Uçak gördüğünde "Nev'imle iftihar ediyorum" diyen Üstadının has talebesiydi. Hayatı zikir, fikir ve şükürdü. Hüseyin'di, zikirdi. Adnan'dı, fikirdi. Şengörür'dü, şükürdü. Bir yangını söndürmeye koşuyordu. Bir dünya yangınını. "İçinde imanı yanıyordu, evladı yanıyordu. O yangını söndürmeye koşarken çelme takmışlar, ne ehemmiyeti vardı. Dar düşünceler" diyordu. Kendi hayatını daraltırken bizim hayatımızı genişletiyordu. Soframızda ekmek ve tuz vardı. Ballı börekli sofralara daha çok vardı. Yalnız yemek yemekten yalnızlıktan daha çok kaçıyordu. Taşöz Han'ın soğuk ve nemli duvarları arasında sabahlara kadar tek başına bir Zafer'in sancısını çekti, gözyaşını döktü, sıkıntısını terledi. Ne şöhrete ne güce ne paraya sattı dergisini. Bir genç adam daha iman hakikatlerini okurken bir tas sıcak çorba içebilsin diye, yağmurlu bir Adapazarı sonbaharında trene binerken çıkarıp bana giydirdiği lacivert pardesüsü tamamen solana kadar belki iki yüz sayı Zafer yayınladı. Hangimiz bir zaferi kırk yıl her ay tekrar kazanabilirdik? Aralıksız, her ay. Her ay, tek kanallı televizyonu siyah beyaz ve çoğu zaman karlı, ikide bir yayını kesilen ve her kesintide necefli maşrapayı dakikalarca seyrettiğimiz bir ülkeye, rengarenk pencereler açtı. Zafer Türkiye'nin ilk ve üstelik renkli belgesel kanalıdır. Sadece bilim, sadece teknoloji yoktu Zafer'de, dil, düşünce, tarih, edebiyat vardı. Yerli ve milli, dinî ve ahlaki, ufku dünyalar kadar geniş bu kültür ocağında irfan vardı, izan vardı, vicdan vardı. Zafer Türkiye'nin ilk özel üniversitesidir. Mezunlarına diploma yerine sürekli öğrenme aşkının şerefli vesikasını veren bir üniversite. Selim Gündüzalp bu üniversitenin rektörüydü. Hüseyin Ağabey de hademesi. Hangisi daha çok yoruldu bilmiyorum. Yalnız her ikisinin de bir yeni yazı, bir yeni fikir için yalvar yakar olduğunun defalarca şahidiyim. Bir sayı daha derken tam kırk yıl geçti. Adapazarı'nın genzimizi kömür kokuları, dumanları yakan, insanın kemiklerini ıslatan, karanlık, basık kış gecelerinde bir dersten bir derse koşarken, "ümit bizde çiçek çiçek / kim nerden bilecek / nerden bilecek ki / bir alev kaynar içimizde" diye zafer şiirleri mırıldanarak yürüyen bu ümit adamının abasız postsuz bir derviş mi, bir alperen mi, bir evliya mı, bir serdengeçti mi, Selahaddin-i Eyyubi'nin mi, Musab Bin Umeyr'in mi, Ebu Zer-i Gıfari'nin mi, Bişr-i Hafi'nin mi, Hallac-ı Mansur'un mu, Yunus Emre'nin mi varisi olduğunu bilemedim. 

O bizi birşey yapmaya çalışırken biz de birşey olmaya çalışıyorduk. Ne zaman ki kendi kanatlarımızla uçmaya kalktık, gökyüzünü çektiler kanatlarımızın altından, yerlerde yürüyen kuşlara döndük. Dünya kelimesini tutuklamaya kalktığımız ve sonunda küçük dünyalarımıza hapsolduğumuz son yıllarda O yine Zafer sayılarını yayınlamaya devam etti. Tam 40 yıl. 12 Eylül darbesinin Eylül'ü dahil. Bir 12 Eylül'de Alem-i Cemal'e göç edene kadar aralıksız dergiciydi, aralıksız kahramandı, aralıksız insandı! Hepimiz zaman içinde erir tükenir, kendi kendimize geçilirken kendisinin gerisinde kalmayan ve kimsenin önüne geçmeye çalışmayan tek tanıdığımızdı.

İlk ve en vefalı öğrencilerinden Eczacı Engin Gündoğar, "Hayatı ölümü anlatmakla geçti" diye yazdı ardından. "Hüseyin abimiz. Hüseyin Şengörür. İnanmak isteyen, inancını yaşamak isteyen binlerce gencin emekleme döneminde elinden tuttu.Yürümeyi öğrettiği gençlerden bazıları ondan koşarak uzaklaşsa da arkalarından duasını hiç eksik etmedi. "Sohbetler"in şefkatli anası, celalli babasıydı. O'nsuz 'sohbetler' öksüz, binlerce genç yetim kaldı. Ah Cihad Zafer! Biz şimdi kimi kızdıracağız?"

Hiç ölmeyeceğini sanıyormuşum. Ölümü anlatarak saklamış ölümünü. Sürekli ölüm dediği halde hep yaşamak sonucu çıkardığı için mi? Belki. Yaşayan ve yaşatan adamdı. Bu kadar üzülmeyeceğimi düşünmüşüm. Bir yandan hiç üzülmedim, ölüme inanmıyorum, öldüğüne de. Bir yandan sanki bütün dünya birden ölmüş gibi bir acı. Hüseyin Ağabey ölmedi Engin Gündoğar, bizim gençliğimiz öldü. Yaz geceleri yıldızların altında "aşk"tan söz açan civanmert delikanlılar olduğumuzun şahidi öldü. Hüseyin Ağabey, Selahaddin Ağabeyin bende "mütemmim cüz"ü imiş. Bunu Selim Gündüzalp ölünce anladım. Hayır, Hüseyin Ağabey ölmedi. "Ş." bir kere daha öldü. Şimdi birlikte yaşıyorlar!

"Hepimiz Selahaddin Şimşek'in paltosundan çıktık". Fakat bizi biz yapan O'dur. Hüseyin Ağabey'dir. "Küçük Kara Balık"lardık. Yalnızlığa ve hasretimize kimbilir nasıl dayanarak hepimizi kendi denizlerimize uğurladı. Bütün denizlerimizin üstünde duran kocaman bir dolunaydı.

İlk şeyhimdi.
İlk yazımı yazdıran ilk genel yayın yönetmenimdi.
İlk sunuculuğumu O'nun güvenip çıkardığı kürsüde yaptım.
İlk kitabımın yayıncısı O'dur.
"Güneş Bizi Geçemez olsun adı" dedi.
Bir kitabın değil, bir rüyanın, bir kuşağın, bir davanın, bir inancın adını koyuyordu.
Gittiğim bütün yolların başı O'na çıkar.
Bize okumayı, yazmayı, Üstad'ı, Peygamberi ve Allah'ı öğretti.
Gözü yaşlı ve gözünün içi gülen, temiz, taze Müslümanlar olmayı öğretti.
Hepimize birer "Zafer" verdi.
Bana ayrıca bir "Cihad Zafer" verdi.
Cihad Zafer O'nun hayat verdiği eserlerinden sadece biridir! İşte bu yüzden, O benim hepimizden biraz daha fazla Cyrano'mdur.

"Hepimiz Selahaddin Şimşek'in paltosundan çıktık" dedim. Doğrudur. "Ş."ye ve bütün kahraman "Selahaddinlere" yol açan Hüseyin Ağabeydir demek de benim hem vazifem, hem de borcumdur. Tanımaktan şeref duyduklarımızla bizi tanıştıran O'dur!

Kavgalarımız, gizli gizli birbirimize dua etmek içindi.
O'ndan öğrendiklerimin mücadelesini verdiğimi için için biliyordu. Ne kimse benim kadar anlamıştır O'nu ne de kimse O'nun kadar sevmiştir beni. Gönlü geniş bir öğretmendi. Tek başına bir okuldu.

Hepimiz için gece gündüz dua etti.
Hiçbirimiz O'nun kadar çok ve O'nun kadar içten dua etmedik.

Fenafil Nur, fenafil Bediüzzaman'dı.
Hüzün burcunda nöbetçi bir Aşık-ı Resul'dü.
Şiir miydi, şarkı mıydı, bir masal mıydı, efsane miydi?
Yoksa hepsi birden mi?
Bozgunda bir zafer rüyası görüyordu.
Bozgunda bir "Zafer" kazandı.
Bu "Zafer"i hepimize her ay eşit olarak dağıttı.

Has şiiri sarraf altın seçer gibi tanıyan, çok şiir okuyan, şiir gibi konuşan, üsluptan, dilden, yazıdaki gizli manadan en iyi anlayan, titiz bir üslupçu, kendine ait bir üslubu olan Hüseyin Ağabey'in Ziya Osman kadar sevdiği Behçet Necatigil bir şiirinde "susanlara birşey sormayınız" der. Gözyaşının bile sözünün geçmediği acılar var. Büyük acıları yalnız susmak hafifletiyor. Susuyorum.

Size Hüseyin Ağabeyi anlatabilir miyim? Yazarak mı? Ağlamamak, kırkikindi yağmurları gibi sağanak sağanak ağlamamak için gözyaşı kadar uzun yazdım. Bazıları için yazı değil ancak kitap yazılabilir. Hüseyin Ağabey'i sormayın bana. Anlatamam. Hüseyin Adnan Şengörür'ü, Selim Gündüzalp bile yeterince anlatamaz. Çünkü O, hepimizin olduğu kadar Selim Gündüzalp'in de Cyrano'suydu. Allah ve Resul aşkını bütün insanlık adına haykıran hepimizin Cyrano'suydu.

Ahh Hüseyin Ağabey, ahh. "Denize girmek istiyorum" demişsin. "Hakikat" denizinden, "Nur" denizinden, "Kitap" denizinden, "Aşk" denizinden hiç çıkmamıştın ki!

Aşk olsun sana! Aşk olsun!