Sormuşlar uzun süre gurbette kalan birine, “Oraları nasıldır” diye…
Cevap, “Düş de gör” şeklinde kısa ve öz olmuş…
Ben de koronadan çıkınca benzer anlam taşıyan sözlerle karşılaştım…
Şu sıralarda son derece azıttı işi korona denilen virüs…
Bu virüsün etkisi altına girenlerin giderek daha da artmakta olduğu konusunda yetkili ağızlardan dökülen sözler var…
Hastaneler dolup taşıyor, hangi doktorla konuşsam aldığım cevap aynı…
Dileğim; bu kötümser tablonun bir an evvel değişmesi ve insanlarımızın yeniden cıvıl cıvıl bir anlayış içerisinde işine aşına, eşine dostuna kavuşmasından yanadır hiç kuşkusuz…
Bedensel olarak hiçbir rahatsızlık duymasa ya da bırakmasa da adının ürkütücülüğünün insanı moral olarak sarstığı bir dönemden geçiyoruz…
Benim tutsaklığım da bu sınıfa giriyor…
Maskeyi küçümsemenin ne denli büyük hata olduğunu anladım, gelince başa bu sıkıntı…
Baktım ki olacak gibi değil, karantina süresi biter bitmez o sokak senin, bu cadde benim dolaşmaya başladım ve inandım ki bu virüsten kurtulmanın ilacı sokaklar, meydanlar ve dostlardaymış…
Sanki bir sihirli el dokunmuşçasına eski huzuru ve morali yakalayıverdim saçlarından…
Bu doğrultuda sıkıntı yaşayan tüm hastalara Yüce Mevla’dan şifa dilemeden geçemem elbette…
Bu süreç içerisinde bize moral hocalığı yapan gazeteci dostlar oldu…
Çok geçmeden onların da aynı sıkıntı içerisine girmesi çok üzücü oldu…
Dileğim onlar da benim gibi kısa sürede bu sıkıntıdan kurtulup düşerler meydana, girerler dostlarının koluna…
Rahatsızlığın verdiği süre içerisinde insanın diri ve ayakta kalması işte bu moral denilen sihirli reçetede saklı…
Gelen telefonlar, yazılan mesajlar, kapıdan da olsa yapılan ziyaretler böyle olduğunu gösteriyor zira…
Duam ve temennim; bütün insanlığı, bu arada ülkemizi ve ilimizi zorda bırakan, sıkıntıya sokan kitlesel salgından tez elden kurtulmak olacaktır ancak…
Son olarak yakın ilgilerini esirgemeyen tüm dost, arkadaş ve okuyucularımıza en kalbi duygularla teşekkür eder, sağlık, mutluluk ve esenlik dileğiyle “şifa çiçekleri” gönderelim isterim…
